ostatnio bardzo rzadko pisze i zaglądam tu... kiedyś blog znaczył dla mnie bardzo wiele...ale ostatnio w ogóle sporo się zmieniło... cały swój wolny czas poświecam komuś wyjątkowemu... komuś kto jest sensem mojego życia i nie mam czasu na nic innego, bo przy Nim wszystkie inne rzeczy to bzdury... dlatego zaniedbuje trochę znajomych, ale szczerze mówiąc dobrze mi z tym:-)
Rok temu tak bardzo chciałam iść do liceum... mieć obowiązki i czuć dorosłość... wszyscy mówili, że to wcale nie takie fajne jak się pozornie wydaje... mieli racje... właściwie dobrze mi z tym, czuje się dojrzalej i chyba jestem dojrzalsza, ale boli mnie to, że tamte wspaniałe chwile już nie wrócą... boje się, że przyjaźnie z tamtych czasów nie przetrwają choć bardzo się o to staramy... obawiam się jednak, że przyjaźń zachowam tylko z trójką z nich...z prawdzimy przyjaciólmi, a oreszcie zapomnę... prędzej czy później... i oni zapomną o mnie... mój wkład w ich życia bedzie epizodyczny...a było tak pięknie...
Czasem wydaje nam się, że jesteśmy piękni, mądrzy i idealni... żyjąc w takim przekonaniu czujemy się wiele warci... czujemy się podziwiani (nawet jeśli wcale nie jesteśmy) ale czasem ktoś w jednej chwili potrafi nas sprowadzić na ziemię i udowodnić, że jesteśmy głupi, puści i nic nie warci... Upadek z piedestału jest bolesny dlatego uczę się pewności siebie bez zachwycania się nad sobą i bez narcyzmu...